Een lang verhaal kort gemaakt

Hola amigo´s!

Hoe langer ik wacht met de blog, hoe minder zin ik krijg om ´m te typen... Inmiddels alweer 4 weken verder, 'drukke' weken kan er een heel boekwerk over schrijven, maar zal me inhouden. Na het laatste verslag in Potosi zijn we doorgereisd naar het plaatsje Tupiza, wat meer richting het zuiden maar nog steeds in Bolivia. Vanuit hier wilden we een 4-daagse tour boeken naar de Salar de Uyuni. Dit is een enorme zoutvlakte van 10.582 km2, zo groot als een kwart van Nederland. Na verschillende maatschappijen gecheckt en vergeleken te hebben kozen we voor Shai tours. ´s Ochtends om 8 uur werden we opgepikt in een jeep. Samen met de gids en tevens chauffeur Ever, kokkin Augustina, Martin uit Argentinië, Andre uit Brazilië en Ana uit Canada met haar kleine katje Andina gingen we op pad. Het communiceren werd wat bemoeilijkt door het taalverschil maar gelukkig waren er een aantal bilinguïsten die dat wat versoepelden. De eerste dag was vooral in de auto zitten en genieten van de route dwars door de natuur, een paar keer autopech mocht de pret niet drukken. Prachtige landschappen maar beroerde wegen. Dag twee had meer stops, ontzettend gave, bizarre en unieke landschappen zoals een groen meer met een vulkaan op de achtergrond, een rood meer met allemaal flamingo´s, een hotspring waar we lekker in gebadderd hebben, en een gebied met natuurlijke geisers, gaten in de grond waar enorm veel rook uit komt, net een soort maanlandschap. We sliepen in een basic guesthouse en de kokkin deed haar best om ons een fatsoenlijke maaltijd voor te zetten. Dag drie ging langs verschillende rotsformaties in allerlei vormen en maten, onder andere in de vorm van een kameel. Voelde me weer net een kind, lekker klimmen en klauteren! Tijdens de lunchpauze maakten we een wandeling naar zwart meer langs groene weilanden met lama's en veel rotsen. Teruggekomen van dit prachtplaatje had het katje Andina haar oogjes gesloten, helaas voorgoed. Sneue boel, vooral Ana was ontroostbaar. Het blijft een smal lijntje tussen leven en dood.. We sliepen die nacht in een heel vet hostel geheel gemaakt van zout, 5 kilometer van de zoutvlaktes. Die avond hebben we daar de zonsondergang gezien, prachtige kleuren weerspiegelend op de zoutvlakte en aan de andere kant hevig onweer met geniale flitsen. Dat alles aanschouwend vanaf het dak van een jeep maakte het tot een onvergetelijk moment! De laatste dag stonden we rond 5 uur op om de zonsopkomst te zien, wat al even mooi was met alle kleuren. Na een hele foto-sessie reden we verder de vlakte op, hoe later het werd en hoe hoger de zon kwam hoe mooier het werd. De tour eindigde met een bezoekje aan een ´begraafplaats van treinen´, diverse treinen uit de 19e eeuw die staan te verroesten in een soort niemandsland. Hierna reden we de hele rit terug naar Tupiza, zo´n 5 uur hobbelen inclusief lekke band en een motor die niet meer wilde starten. Indrukwekkende tour, en denk met de mooiste en meest diverse natuur die ik heb gezien.

De volgende dag verlieten we Bolivia en gingen we een nieuw avontuur in Argentinië tegemoet. Het duurde even voordat we Tupiza uit waren want ze waren met stakingen bezig, maar uiteindelijk zijn we via het grensplaatsje Villazon de grens overgestoken. We kwamen terecht in Tilcara, een sfeervol klein stadje waar ik zo zou kunnen wonen. We verbleven in een erg fijn hostel met grote achtertuin en pooltafel. Helaas kwam ik er hier achter dat mijn camera nog ergens in Bolivia moest liggen, ai ai... Balen van alle foto´s natuurlijk maar gelukkig heb ik het grootste gedeelte dubbel. In Tilcara zijn we 2 dagen gebleven en wat me het meest is bijgebleven is een gesprek met een man op de markt. Hij vertelde in gebrekkig Nederlands dat zijn oma een Nederlandse jodin was die in de tweede wereldoorlog gevlucht is. Ze dacht dat ze naar Californië zou gaan maar kwam in Zuid-Amerika uit. Zo waren er destijds duizenden, waardoor een hele Joodse Nederlandse gemeenschap ontstond. Inmiddels zijn de meesten overleden en spreken de kinderen enkel nog Spaands. Ik vond het een indrukwekkend verhaal...
We brachten een kort bezoek aan het dorpje Purmamarca. Het enige wat we hier hebben gedaan is een wandeling maken door 'cerro de los siete colores', een gebergte met 7 kleuren. Dit was snel gedaan en daarna gingen we naar Salta, een grote stad die bekend staat om de vele koloniale gebouwen en rijke geschiedenis. Op het station stonden mannetjes die hostels aanboden waar we handig gebruik van hebben gemaakt. Fijne plek met zwembad, pooltafel, pingpongtafel en computers. Zondags hebben we de stad verkend en maandags stond een ritje paardrijden op het programma. Bij het ontbijt ontmoetten we de 55-jarige duitser Albrecht en de portugees Pedro van onze leeftijd, zij waren al snel overgehaald om ons te vergezellen. Per jeep werden we door een stuk bergachtig bos naar de range vervoerd, waar we eerst gingen barbecueën. Vlees en wijn op een range, het echte Argentinië gevoel! Met een gevulde maag het paard op, een mooie rit door het bos en ten slotte nog even in galop. Die avond zijn we met z'n vieren naar een lokaal cafeetje geweest, Casa del Molino, waar ze lifemuziek speelden. Nouja, iedereen die gitaar kon spelen en kon zingen mocht z'n kunstjes tonen, wat een erg leuke sfeer bracht. Genoten van goede wijnen en leuke gesprekken!

Dinsdags gingen Sandrine en ik verder naar Cafayate, een stad 200 km onder Salta die in een goede wijnstreek ligt. Een dag later kwamen Albrecht en Pedro hier ook heen. Natuurlijk konden een aantal ´bodega's´ (wijnproeverijen) niet ontbreken, maar ik was die dag niet zo fit en haakte na de eerste al af. Donderdag stond een mountainbiketocht op het programma naar Quebrada de Cafayate, een kleurrijk gebergte 45 ten noorden van het stadje. Met goede moed in de brandende zon gingen we op weg. Na een uurtje gefietst te hebben vroegen we voor de zekerheid nog even of we op de goede weg zaten. Je raadt het al; niet dus. Zo stonden we om 3 uur 's middags weer in Cafayate zonder de quebrada gezien te hebben. Toch wilden we deze graag zien, dus besloten we te gaan liften. Nog niet eerder was ik zo optimistisch om dit met 4 personen én 4 fietsen te proberen. Met dank aan een soort open vrachtwagen werd dit een succes; even later vlogen we bijna over de weg met de wind door de haren! Aangekomen bij de quebrada hebben we een aantal mooie plekken gezien, moeilijk te omschrijven maar het was uniek. Het hele stuk moest echter ook weer teruggefietst worden, en was behoorlijk pittig in de hitte. Op een gegeven moment kwamen we een pick-up tegen met autopech. In ruil voor een lift heeft Pedro deze gefixt, zodat we een uurtje later weer fijn in de auto zaten terug naar Cafayate. Avontuurlijke, actieve dag met veel geluk! Laatste dag in Cafayate hebben we bij een enorm zwembad gelegen. Samen met de mannen ging ik nog naar een aantal prachtige wijnboerderijen midden tussen de wijngaarden, echt een idyllisch plaatje. Ben zelf geen expert, maar volgens Albrecht kregen we het neusje van de zalm te proeven... Heerlijk! Als afsluiter nog een duik in het zwembad en nog 1 laatste bodega met z'n 4en. Die avond zouden we met het hele hostel op stap, maar de club ging pas om 2.00 open, dus het bleef bij een terrasje. Al met al erg leuke dagen gehad in dit plaatsje! We lieten Albrecht achter en gingen samen met Pedro verder naar Tucuman, de 5e stad van Argentinië. De hitte hier was ongekend, het was alsof er non-stop een hete föhn aan stond op standje 3, zelfs 's avonds laat was het nog 30 graden. We hielden het hier niet lang uit en de volgende dag besloten we richting Cordoba te gaan, 550km. De bus was ons te duur en in Cafayate had het liften met 4 personen en 4 fietsen immers goed gewerkt, dus met 3 personen zonder fietsen moest ook wel lukken. Met de taxi ons naar buiten de stad laten brengen en de eerste lift was al snel gefixt. Deze dropte ons bij een benzinepomp en daar werden we na een halfuurtje wachten door een vrachtwagen opgepikt. Een paar keer moesten we onderduiken voor politiecontrole, maar na een uur of 5 waren we nog slechts 100km van Cordoba verwijderd. Het was al 22u dus we waren erg blij dat we snel daarna weer een lift kregen die ons afzetten bij een benzinepomp aan de rondweg van de stad. Eind goed al goed!
Cordoba is de op een na grootste stad van het land, het is een industrieel centrum maar in de binnenstad staan vele historische gebouwen uit het koloniale tijdperk. We zijn hier 3 dagen gebleven voordat we besloten verder te liften naar Buenos Aires, zo'n 700 km. Het begin was lastig, maar na 1,5 uur werden we opgepikt door een man die ons naar een betere plek bracht. Na nog een korte lift belandden we in een krakkemikkige vrachtwagen met eigenlijk net iets te weinig ruimte. Na een paar uur hoorden we plotseling een flinke knal, klapband... Langs de snelweg deze proberen te plakken, maar het was zo warm dat het asvalt onder het gewicht van de krik smolt. Een stukje verderop lukte het gelukkig wel, maar vanaf toen reden we nog maar 80km/u. Hoewel de beste man helemaal naar Buenos Aires ging besloten we ons af te laten zetten en een snellere lift te zoeken. Een goede keus, we kwamen in een gloednieuwe witte bmw terecht met 2 zakenmannetjes, en al snel raceten we de vrachtwagen voorbij. Het beste was nog dat we in hartje centrum werden afgezet, kon niet beter!

In Buenos Aires, een wereldstad met 12,5 miloen mensen, hebben we een week doorgebracht. Veel mensen ontmoet, met name veel Israeliërs die na hun 3-jarige legeropleiding vaak gaan reizen. Elke wijk heeft zo z'n eigen verhaal en geschiedenis, teveel om te vertellen. Ons hostel zat in het microcentre, een centrum in het centrum. Met een citytour bus hebben we een eerste indruk gekregen van de stad. Een aantal keer zijn we uit gegaan in Palermo, the 'place to be' als het gaat om clubs. Ze beginnen hier superlaat, voor een uur of 2 hoef je er niet te zijn. Eerst een halfuur in de taxi, dansen tot het licht wordt en dan een halfuur terug, je moet er van houden... Een erg leuke wijk vond ik La Boca, een heel kleurrijk gebied met Italiaanse invloeden waar alleen voetgangers mogen komen. De vele leuke marktkraampjes, tangomuziek en tangodansers die op straat voorstellingen geven geven het een heerlijk sfeertje. Natuurlijk konden we een tangolesje niet voorbij laten gaan, dus gingen we op zondagavond met een groepje van het hostel naar 'la catedral', een grote, sfeervolle ruimte met houten vloer en bar. Daar leerden we met een stuk of 20 stelletjes de basics van de tango, waarna ik nog meer respect kreeg voor de professionele dansers! Prachtig om naar te kijken, pittig om te leren.
Verder bezochten we Puerto Madero, een gerenoveerde wijk die heel modern aandoet met zijn grote haven en hotels met meer dan 40 verdiepingen. Onze poging om hierin een kijkje te nemen en van het uitzicht over de stad te genieten mislukte helaas. Ook Recoleta blijft me bij, waar we een groot kerkhof bezochten. Dit was geen kerkhof zoals we in Nederland gewend zijn, maar een soort dorp met honderden kleine (en grotere) huisjes waar de kisten in liggen. Bij de ingang kregen we een plattegrond, zodat we de graven van politieke leiders en beroemdheden konden bezoeken zoals die van Evita Perrón. Indrukwekkende plek. Het plan was om na 5 dagen BA verder te liften richting het noorden, maar gezien het al namiddag was besloten we nog een nachtje te blijven dus toch maar weer in te checken. We waren die dag tevens precies 2 weken met Pedro aan het reizen, dus tijd voor een feestje. Champagne, paar flessen rode wijn met wat roquefort, en als toetje een fles gin. Gezien we niet meer in de gemeenschappelijke ruimte mochten zitten vanwegen de herrie zaten we op de trap bij de receptie. Al met al werd het een gezellige boel! Volgende dag zouden we dan echt verder, 'vroeg' vertrekken werd iets minder vroeg. We moesten eerst uit de stad zien te komen, en dat bleek lastiger dan gedacht. Met onze backpacks en een lichte kater sjouwden we een paar uur door de stad, gevalletje van het kastje naar de muur. Drie uur later stonden we dan eindelijk op de plek vanwaar een bus zou gaan. Echter was het inmiddels alweer een uur of 3, vrij laat om te beginnen met liften. Een goed moment om te bedenken dat we eigenlijk toch nog wel een nachtje wilden blijven... Al lachend om ons eigen omslachtigheid toch maar weer terug naar het hostel om voor de derde keer in te checken. Dit deden we mede omdat vriend Albrecht de volgende dag in Buenos Aires zou komen en het toch wel heel leuk zou zijn om hem nog even te zien. Hij wist echter niet dat we er nog waren, dus besloten we hem te verrassen. Onder het voorwendsel dat we een cadeautje voor hem achter hadden gelaten lokten we hem naar ons hostel, gelukkig trapte hij erin en zo kregen we woensdagochtend een blij verraste Albrecht te zien. Nog een laatste gezellige dag met z'n 4en doorgebracht voordat Pedro naar Rio ging en wij in de bus stapten naar Iguazu.

Volgende keer zal ik het verhaal bij Iguazu starten! Voor nu is het wel even genoeg denk ik. Ik heb nog 3 weken in Brazilië te besteden voordat ik weer naar huis kom!