Een halfvol glas

Ten eerste iedereen nog ´folle lok en seine´ in het nieuwe jaar! Het was een bijzondere belevenis om dit eens ergens anders mee te maken, daarover straks meer. Ik loop nogal achter met de blog, zal proberen alles een beetje kort&krachtig te beschrijven, maar kan waarschijnlijk niet voorkomen dat het alsnog een lang verhaal wordt.

Na het sandboarden zijn we verder gegaan naar Nasca. Deze plek is bekend om de Nascalijnen; tientallen tekeningen en figuren in het zand over een oppervlakte van 520km2. Ze variëren in grootte, sommigen zijn honderden meters lang, en je kunt ze alleen van bovenaf goed bekijken. Er zijn verschillende theorieën over het ontstaan van de lijnen, de meeste gangbare is dat het Nasca-volk de daders zijn (hoe verrassend), maar het blijft een vreemd verhaal omdat ze tussen 200 v.Chr. en 1000 na Chr. nog niet konden vliegen en dus het resultaat van hun geploeter niet konden bekijken. Gelukkig is die mogelijkheid er in anno 2013 wel, dus daar gingen we dan maar gebruik van maken. In een mini vliegtuigje met 2 piloten en in totaal 4 passagiers gingen we al schommelend de lucht in. Door een dikke koptelefoon kregen we te horen waar je de tekeningen kon zien, vervolgens werd er een rondje omheen gevlogen en was er gelegenheid om foto´s te maken. Zo zagen we een aap, kolibri, walvis, spin, nog wat andere dieren en vele geometrische figuren. De vlucht was in totaal een halfuurtje en dat was ook genoeg, want de vele bochten en het scheef hangen was niet zo prettig voor de maag. De rest van de dag konden we genieten van het zonnetje want ´s avonds hadden we een nachtbus naar Arequipa. Prima geslapen, viel me alles mee. In Arequipa kwamen we terecht op een grote busterminal vanwaar we ons lieten vervoeren naar het centrum om een hostel te zoeken. Arequipa is de derde grootste stad van Peru en heeft een vriendelijk karakter. Vanuit hier gaan vele tours naar de Colca Canyon, een immense kloof in de Andes die maar liefst twee keer zo diep is als de Grand Canyon. Uiteraard konden we dit niet missen en hebben we een 2 daagse tour hierheen gemaakt. ´s Nachts om half 4 werden we opgehaald, maar gelukkig konden we eerst nog wat uurtjes slapen in het busje. Na een ontbijtje kwamen we aan bij de Cruz del Condor, een uitzichtpunt waar je goed Condors kunt spotten. Helaas lieten ze zich op dat moment niet zien, maar later hebben we ze, weliswaar vanuit de verte, alsnog mogen aanschouwen. De tour begon met 3 uur naar beneden wandelen. We hadden een leuke groep met 11 mensen wat als snel gezellig was. Behoorlijk warm en hoewel we naar beneden liepen was het alsnog intensief doordat je constant af moest remmen. Ook de losse stenen en smalle paadjes maakten het er niet gemakkelijker op. Eenmaal beneden kregen we een flinke lunch (lees warme maaltijd), waarna het nog 2,5 uur lopen was naar een oase waar we gingen overnachten. De oase was een ware beloning, een prachtig groen paradijsje midden in de bergen. Zie het als een klein dorpje waar elk hostel z´n terrein heeft met zwembad, palmbomen, watervalletjes, hutjes om in te slapen en barretjes. Uiteraard allemaal aangelegd maar dat maakt het niet minder mooi. Na een verfrissende duik en een welverdiend biertje hebben we wat kaartspelletjes gedaan met de groep. Na een bord spaghetti met een theelepeltje saus hebben we snel de oogjes gesloten, want de volgende ochtend om 5 uur ging de tocht verder, en nu omhoog. Een kilometer verticaal, over een lengte van 7 km. Geloof me, dit klinkt minder zwaar dan het was. Een zigzaggend pad met ongelijke trappen en wederom de losse stenen. Flinke ochtendgymnastiek, en dat zonder ontbijt. Hoewel er een gemiddelde tijd van 3 uur voor stond was ik tot m´n eigen verbazing in 2 uur boven. Na een fotosessie was het nog een minuut of 20 lopen naar het ontbijt. Op de terugweg naar Arequipa stopten we nog bij een uitzichtpunt op 3 vulkanen, en bij een veldje met allemaal lama's en alpaca's.

Na nog een dagje Arequipa zijn we in de nachtbus gestapt naar Cusco. Deze rit was iets minder geslaagd, er waren meer mensen dan stoelen en de weg in combinatie met de bus was niet zo succesvol voor een goede nachtrust. In Cusco spraken we af met een Nederlands meisje die we bij de Colca Canyon hadden ontmoet, Moniek. Met z'n 3en op zoek naar een geschikte tour voor de Machu Picchu. Ik vernam dat veel mensen niet weten wat dit is; iets wat hier ondenkbaar is. De MP is (een van de) grootste trekpleisters in Peru, misschien wel van heel Zuid-Amerika. Tussen deze enorme berg en een andere berg, de Huyna Picchu, is begin 1900 een verrassend goed bewaarde inca-stad ontdekt. Per dag wordt deze attractie door 5000 mensen bezocht. Er zijn verschillende tochten naar toe, waarvan de bekendste (en duurste) de Inca-trail van vier dagen is. De Salkantay leek een goed alternatief, weliswaar zwaarder en langer maar ook goedkoper. Na het boeken had ik toch enigszins een knoop in m'n maag... Een dag voor vertrek besloot ik daarom toch te switchen naar een andere tocht, de Inca Jungletrek. Achteraf een goede keus geweest! Na de kerstdagen vertrokken we. Het was enigszins vreemd om kerst niet thuis te vieren, maar gelukkig vier ik kerst in mijn hart en niet met (vr)eten. Hoewel heel Cusco vol stond met kerstbomen en overal kerstmuziek klonk (zelf spaanse opwekkingsliedjes gehoord:), ging het normale leventje gewoon door en waren alle winkels open. In plaats van een kerstnachtdienst een onverwacht avondje stappen. Samen met Moniek en het leuke Australische stel Matt en Kim gingen we 'even een biertje doen'. We eindigden al onderkalkt met oranje verf dansend op de banken. In plaats van met het gezin gourmetten gingen we eerste kerstdag met onze nieuwe vrienden uit eten. Het restaurant was niet zo goed als we hadden gehoopt, maar het was zeker 'smûk' (moet m'n Fries hier toch een beetje onderhouden..)!

Na de kerst ging de jungletrek van start! Deze tour begon met een mountainbiketocht van 70km bergafwaarts, zodat ik de trappers nauwelijks aan heb geraakt. Vanaf het begin kwam de regen met bakken uit de lucht, en al snel waren we compleet doorweekt. Dit gaf echter wel een extra avontuurlijk effect, en hoe lager we kwam hoe tropischer het klimaat werd dus koud was het ook niet. Aan het eind stonden we nog in de file doordat een vrachtwagen vast stond in een modderstroom, dat hoort er ook bij hier.. De tweede dag bestond uit veel lopen door het regenwoud, in totaal 8 uur. We eindigden bij 'hot springs', baden met natuurlijk verwarmd water. Lekker gedobberd met uitzicht op de bergen en een biertje als toetje. De derde dag gingen we ziplinen, al hangend aan een katrol verbronden aan een kabelbaan zoeven over de prachtige landschappen. In totaal 5 lijnen gehad, de langste was een halve kilometer en 290m hoog. De laatste twee keer ging ik samen met de gids, waarbij ik op de kop hing, vette ervaring erbij! Die avond kwamen we aan bij het dorpje Aguas Calientes, de laatste stop voor Machu Picchu. Ontzettend toeristisch maar het had ook wel weer wat. De volgende ochtend half 5 gingen we op pad, want het was nog zo'n 1,5 uur lopen omhoog naar de Machu Picchu. Tussen een hoop toeristen snel omhoog geklauterd, waar nog meer toeristen waren. Na de officiële ingang nog een kwartiertje verder omhoog, en toen konden we dan eindelijk de langverwachte Machu Picchu aanschouwen in een idyllisch ochtendzonnetje. Werkelijk prachtig, het was de moeite (en het geld) waard! We kregen hier nog een rondleiding van een gids die ons wat meer kon vertellen over de geschiedenis en de destijdse cultuur. Na nog een paar uur rondgewandeld te hebben verdwenen we letterlijk in de wolken en zijn we teruggelopen, maar het was sowieso een van de toppunten van de reis!

Na nog een nachtje in Aguas Calientes zijn we de 31e met een luxe trein teruggegaan naar Ollantaytambo. Hier hebben we nog wat ruïnes bekeken, maar wanneer je eenmaal op de MP bent geweest is dat niet heel bijzonder meer. Uiteindelijk terug naar Cusco om oud&nieuw te vieren. We gingen weer uit eten met de Moniek, Matt&Kim en nog koppel uit Zimbabwe (nee, geen neger) en New York. Dit keer een beter restaurant uitgezocht en na een heerlijke maaltijd en een nog beter nagerecht (chocolade cake met ijs, mmm), hebben we er een leuk uiteinde van gemaakt. De eerste biertjes in party-hostel Loki genuttigd, waar we wederom geschminkt zijn maar ditmaal met gele verf. Geel is helemaal hip in Peru met oud&nieuw, iedereen draagt gele accessoires, gele kleding, en dus ook gele verf. Later naar de Plaza verkast met onze eigen fles Pisco en Inka-kola. Een spannend moment was dat ik een paar minuten voor 0.00 nog op de wc zat, niet het meest handige moment. Gelukkig heb ik me door de mensenmassa kunnen wringen zodat ik een paar seconden voor de jaarwisseling alsnog bij ons groepje stond. Hoewel we het exacte moment niet echt wisten, er werd namelijk niet afgeteld zoals in Nederland, iedereen keek op z'n eigen klokje wanneer het zo ver was. Een domper op de avond was dat eerst de camera van Matt&Kim werd gejat en later nog van een ander stel. Sneue boel gezien iedereen net van de Machu Picchu kwam, weg foto's... Ze waren niet de enigen geweest want er stond de volgende dat een enorme rij bij het politiebureau aldus Matt&Kim. Mensen worden bekogeld met vuurwerk en in de chaos en paniek worden ze dan bestolen, nare streken.

Samen met de Amerikaan Tyler zijn we donderdag naar Puno gegaan, een stadje in Peru aan het Titicacameer. Dit meer is het hoogstgelegen meer op de wereld en ligt deels in Peru en deels in Bolivia. Hier hebben we een tocht gedaan naar de 'flowting islands', drijvende eilandjes van riet waar mensen wonen. Ontzettend toeristische boel maar wel leuk om te zien. Heb me zelfs nog een paar minuten gewaagd in traditionele Peruaanse kledij, enig. 's Middags dan eindelijk de grens overgestoken naar Bolivia, Copacabana, tevens gelegen aan het Titicacameer. Hier een tour gedaan naar de Isla del Sol, het grootste eiland in het meer. Gevalletje 'leuk gezien te hebben'. Met een boottocht van 2 uur heen, 2 uur terug en een wandeling van noord-zuid van 4 uur was de dag snel gevuld. Na een heerlijke 'trucha' (Boliviaanse lekkernij, volgens google is het forel), terug naar het hostel in de veronderstelling dat er een kamer gereserveerd was. Dit bleek helaas niet het geval, dus wij met z'n 3en op zoek naar een ander hostel. Na een stuk of 20 bij langs gegaan te zijn die allemaal vol zaten zijn we met hangende pootjes teruggekeerd naar het eerste hostel, tenslotte vonden we nog steeds dat het hun schuld was dat we geen kamer hadden. Behulpzaam dat ze waren werd het opberghok omgebouwd tot slaapkamer en met een paar matrasjes op de grond in de huiskamer had toch iedereen nog een slaapplekje!

Vandaag hebben we Tyler achtergelaten en zijn we verdergegaan naar La Paz. Zes weken Peru was genoeg, een nieuw avontuur ligt voor ons klaar in Bolivia! Vandaag ben ik tevens op de helft en gaat het aftellen weer beginnen, maar het glas is nog steeds halfvol :) Ik heb het nog goed naar m'n zin en geniet nog steeds van deze fantastische mogelijkheid :-)