Het leven uit een rugzak

Men zegt wel eens, alles went, en inderdaad, zelfs het reizen begint te wennen. Hoewel ik probeerde te ontsnappen aan de routine van het dagelijks leven, en daar ook zeker wel in ben geslaagd, ben ik hier toch ook weer een een soort, weliswaar hele andere, routine terechtgekomen. Het went om van plaats naar plaats te gaan, de route uit te stippelen, een bus te regelen, een taxi te pakken naar een hostel, soms in één keer tevreden te zijn en soms pas 10 hostels later. Ik raak gewend aan de achtbaanbussen, onverharde wegen, het Zuid-Amerikaanse kwartiertje (of halfuurtje, uurtje/anderhalfuurtje), de vrouwtjes in de traditionele kledij en lange zwarte vlechten, de jonge meisjes met een baby ingewikkeld in een doek op de rug, de vele magere straathonden en de troep langs de wegen. Het went om de rugzak uit te pakken, op je slippertjes naar de badkamer te gaan hopende op een schone maar vooral warme douche, het bed te inspecteren op haren van de vorige gebruiker, een kamer te delen met mede-reizigers en te hopen dat ze op fatsoenlijke tijden gaan slapen (en weer opstaan). Het went om droge broodjes met jam als ontbijt te krijgen (soms een sapje of een ei erbij), naar de markt te gaan en bij alles af te dingen, een verse fruitsap te kopen voor 60 cent, op zoek te gaan naar een goedkoop restaurant (in wezen is alles goedkoop maar we passen ons aan op de prijzen hier). Natuurlijk staat dit alles in de schaduw bij de prachtige dingen die we zien en avonturen die we beleven, maar toch wil ik ook dit graag delen in de hoop een realistisch beeld van het reizen te schetsen. Dan nu terug naar de belevenissen van afgelopen weken!

In La Paz hebben we een leuke stadstour gedaan waarbij we wat meer te horen kregen over de stad en z´n geschiedenis. Het meest indrukwekkende vond ik de San Pedro gevangenis die midden in het centrum staat. Gebouwd op 400 gevangenen maar inmiddels zitten er 2500 mensen in, inclusief vrouwen en kinderen. Op al deze mensen zitten hooguit 15 bewakers. Er zijn meerdere gedeeltes, arme en rijkere, afhankelijk van het budget van de gevangene. Een van de duurste cellen kost duizenden dollars en staat gelijk aan een luxe appartement inclusief jacuzzi. De gevangenen runnen hun hele eigen bestaan, er zijn winkeltjes, restaurantjes, etc. Alles is hier te koop, zo kan iemand met een beetje money een avondje uit in de stad. Ook schijnt hier de beste cocaïne van heel Bolivia te worden gemaakt... right. Voorheen werden er tours door de gevangenis georganiseerd, dit wordt tegenwoordig ten zeerste afgeraden. Na nog heel wat info over de politieke situatie in Bolivia en de vele verschillende presidenten hebben we een pizza naar binnen geschoven en na de legendarische film `Into the wild` zijn we vroeg gaan slapen. Dinsdag stond de Death Road op de planning, werelds gevaarlijkste weg waar elk jaar een paar mensen in het ravijn storten. We werden opgehaald in een minibusje en met in totaal 5 risiconemers reden we omhoog. Aangekomen in de sneeuw werden we flink ingepakt met allerlei beschermlagen, erg charmant. De eerste 20 kilometer was keurig geasvalteerd en dat ging als een trein. Daarna stopte het asvalt en was de weg vol stenen en kuilen, wat het een stukje spannender maakte. We hadden het tempo er lekker in en al snel kon de eerste laag kleding uit. De route was prachtig verder, we reden onder een aantal watervallen door en hebben een paar keer met onze voetjes langs het ravijn gebungeld. Na een uur of drie eindigden we bij een hotel waar we uitgebreid konden lunchen, zwemmen en douchen. Fris en fruitig en een beetje slaperig reden we de prachtige route terug naar La Paz. Daar hebben we nog een dagje rondgehobbeld en souverniers geshopt. ´s Avonds spraken we weer af met Matt&Kim in het hostel. Na een aantal gele rakkers raakten we aan de tequila en al snel gingen de voetjes van de vloer (en op de bar), al met al een vermakelijke avond :-)

De volgende ochtend zouden we vroeg de bus pakken naar Cochabamba. Dit werd iets minder vroeg maar alsnog kwamen we `s middags in deze mooi, moderne stad aan. In een hostel met ontzettend slechte bedden ontmoetten we een Engelsman en een Duitser en met zijn we smakelijk uit eten geweest. Cochabamba heeft qua bezienswaardigheden niet zoveel te bieden, behalve een enorm groot Christusbeeld, volgens de Lonely Planet de grootste ter wereld. Het beeld is 33 meter en een beetje, elke meter staat voor een levensjaar van Jezus. De trap omhoog schijn je alleen te moeten nemen als je beroofd wil worden, dus de kabelbaan leek ons een goede optie. Echter pas nadat we vrolijk een kaartje gekocht hadden voor 80 cent viel onze blik op de immense rij die er stond. Maar goed, het kaartje was al gekocht en het zonnetje scheen lekker dus geduldig in de rij. Twee uur later stonden we boven en konden we genieten van een mooi uitzicht over de stad. Diezelfde avond zijn we nog in een nachtbus gestapt naar Santa Cruz. Voor het eerst een bus met heuze `cama`s`, fijne brede stoelen met genoeg beenruimte, zelfs voor westerlingen. Aangekomen gelijk een busje gezocht naar een dorp in de buurt, Samaipata. Dit gebied staat bekend om de mooie en unieke landschappen, wat geheel terecht is. Samaipata is een klein, rustig, stoffig dorpje maar heeft een flinke dosis charme. Onszelf die nacht toegestaan een nachtje in een wat luxer hotel te slapen. Alsnog was dit maar 8 euro inclusief ontbijt, maar zoals ik al eerder zei, je gaat met de plaatselijke prijzen mee... Vanuit Samaipata gingen vele tours, onder andere de populaire Che Guevara tour. Deze Cubaanse Guerillaleider heeft zijn laatste uurtjes in deze omgeving geleefd, maar gezien we ook nog wat van de natuur wilden zien besloten we 2 dagtours te doen door natuurgebieden. De eerste dag gingen we op pad met gids Carmello, in m`n gedachten getransformeerd tot `Caramello` mede door zijn bijpassende huidskleur. We begonnen bij een ontzettend luxe hotel waar een overnachting 600 dollar kost, door een stukje weiland naar een aantal inactieve vulkanen. Met een verrekijker konden we ondertussen mooie vogels spotten. Langzaam daalden we af naar een stuk regenwoud waar we een een groot eind langs een rivier liepen met rood zand en rode rotsen. Tevens rode klei, die verrassend glad was waardoor ik later ook een rode broek had... Verder een geslaagde tour! In het dorpje kwamen we de Engelsman uit Cochabama meerdere malen tegen en met deze praatgrage veertiger hebben we nog een biertje genuttigd in zijn hostel. De volgende dag gingen we met de vrouw van Caramello het bos in. Blubberig en stijl zijn bijpassende termen... Veel uitleg gekregen over de bomen en planten, ik word nog een echt natuurmens! Verder mooi vlinders gezien, babymuisjes, een slangetje, en als klapper op de vuurpijl zelfs nog een (Amazone) condor. Leuke tochten, lekker actief in de buitenlucht. Terug in het dorp hebben we een lekkere maaltijd genuttigd en moesten we de tas pakken voor de volgende nachtbus, deze keer naar Sucre. Zoals afgesproken zaten we keurig om 19.00 bij het restaurant waar de bus om een halfuur later vanuit Santa Cruz langs zou komen om ons op te pikken. Gezien de bus een uurtje later kwam dan de planning hadden we alle tijd om de mensen om ons heen te observeren. Dit betrof onder andere een meisje van een jaar of 20 dat even eerder afgezet was door haar vermoedelijke man op de motor. Ze had een nieuwsgierige peuter bij zich en een baby op de rug. Al zittend op de grond probeerde ze fruit te verkopen aan de buspassagiers en ondertussen was ze druk bezig met aardappelen te schillen. Het manneke had volgens de Nederlandse normen al lang in bed moeten liggen, maar wist zich nog uitstekend te vermaken met een oud flesje cola. Eerst ermee voetballen, dan er weer even aan sabbelen.. Mama vond alles goed zolang hij maar niet teveel lawaai maakte. Zodra de baby ging huilen kreeg deze een paar slokken moedermelk, terwijl de moeder handig doorging met het schillen.. Een bijzonder tafereel wat we met verbazing en verwondering aan hebben gekeken, ons afvragende in hoeverre het meisje een keus heeft gehad voor haar huidige bestaan. Dankbaar voor mijn eigen leven vol kansen en mogelijkheden stapten we even later de bus in. De bus was duidelijk niet gebouwd op lange westerlingen, want onze knieën zaten behoorlijk klem tegen de stoelen voor ons. Je kunt je voorstellen hoe het voelt als die vervolgens ook nog eens achterover gaan, het was tenslotte een nachtbus.. Geen pretje, maar het kon erger want scheef voor ons zat een heel gezin die twee stoelen moesten delen. Een beetje brak kwamen we aan in Sucre, op papier de hoofdstad en tevens mooiste stad van Bolivia. `s Middags heerlijk geluierd in het parkje met een lekker zonnetje. Het insmeren kwam helaas te laat, waardoor ik nu al een aantal dagen met een behoorlijk rood hoofd rondloop. Of ik een kleine zonnesteek heb opgelopen of toch iets verkeerds heb gegeten weet ik niet, maar de dag er na was ik nergens toe in staat. Afgezien van 2 kopjes thee en een paar hapjes fruit waar Sandrine voor had gezorgd heb ik de hele dag in bed gelegen.

Donderdag kon ik weer wat in actie komen en zijn we verder gegaan naar Potosi, de stad die bekend staat om de zilvermijnen. Een waar racecircuit, maar ondertussen kunnen genieten van de mooie landschappen die bewerkt werden op primitieve wijze; met os en wagen. In Potosi kwamen we in een armoedige buurt terecht, alleen maar onafgebouwde huizen en slechte straten met een hoop troep. Het centrum was gelukkig iets beter, maar het is geen stad waar je lang wilt blijven. Ons enige doel hier was dan ook iets van het leven in de mijnen mee krijgen. In de Cerro Rico (rich mountain) wordt al ruim 500 jaar zilver gewonnen. Er werken duizenden mannen en jongens onder miserabele omstadigheden, sommige al vanaf de tienerjaren. Ze werken allemaal een uur of tien uur per dag en kunnen al die tijd niks eten omdat het daarvoor te stoffig is in de mijn en ze dan ziek worden. Een tour hierheen was snel gevonden en vanochtend werden we opgepikt in een busje. Bij de eerste stop werden we in een mijn-proof outfit gehesen en kregen we een helm met lamp. Vervolgens kregen we de gelegenheid om ¨cadeautjes¨ voor de mijnwerkers te kopen, lees een fles water, frisdrank of alcohol of een staaf dynamiet. Bij een soort fabriekje konden we zien hoe het zilver door een aantal chemische processen gefilterd werd uit het materiaal dat de werkers uit de mijn halen. Toen was het echt tijd om te mijn in te gaan. Hier heb ik mezelf weer iets beter leren kennen.. Ik wist wel dat ik een hekel aan kleine ruimtes had, maar ik was nog geen minuut binnen toen ik al rechtsomkeert maakte. Sinds vandaag mag ik mezelf dus het stempeltje claustrofoob geven... Van de anderen hoorde ik later de indrukwekkende verhalen. De smalle, stoffige gangetjes, de ontzettend zware wagens van zo´n 1000kg die door een aantal mannen over een rails worden geduwd, het gebrek aan zuurstof, de mannen die hun kinderen laten werken omdat ze anders niet genoeg inkomsten hebben.. Triest allemaal. Zet je weer even met beide benen op de grond en wederom ben ik extra dankbaar voor het fijne leven in Nederland waar elke werknemer een cao heeft.

Morgenochtend zitten we 6 uurtjes in de bus naar Tupiza, vanwaar we een tour gaan maken naar Salar de Uyuni, de enorme zoutvlaktes. Een gek contrast met de schrille verhalen van vanochtend, maar het reizen gaat ook gewoon door. Mede door alle leuke reacties en intresse van familie & vrienden (waarvoor dank!) voel ik me nog steeds goed en heb ik nog geen extreme mismomenten gehad. Ondanks dat alles went zie ik het nog steeds als een groot avontuur waar ik van geniet en dankbaar voor ben!